Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Βήμα πρώτο: Θα γίνει την Τρίτη, 9 Νοεμβρίου

Η τέχνη της ανάγνωσης, η σχέση της με την τέχνη της γραφής.

Η πρώτη μας συνάντηση αφορά έμμεσα τη συγγραφή. Θα εστιάσουμε στην ανάγνωση, γιατί η ανάγνωση –η απολαυστική ανάγνωση- είναι απαραίτητη συνθήκη για τη συγγραφή. Σπάνια συναντάμε συγραφέα που να μην είναι συστηματικός αναγνώστης. Θα μιλήσουμε για λέξεις, παραγράφους, κείμενα και βιβλία που αγαπήσαμε, αναζητώντας μια διαφορετική εμπειρία: εκείνη του ξανα-διαβάσματος, με άλλους όρους και άλλα –ελπίζω- κέρδη.

Μερικά θέματα που συνήθως προκύπτουν στις πρώτες μας συναντήσεις είναι τα παρακάτω:
- Η σχέση του αναγνώστη με το συγγραφέα.
- Η στάση του αναγνώστη απέναντι στο κείμενο που διαβάζεικαι το εσωτερικό βιβλίο
- Γιατί διαβάζουμε μια ιστορία;
- Γιατί σταματάμε να διαβάζουμε μια άλλη;

Ως πρώτο ερέθισμα, λίγα κείμενα που σταχυολόγησα από δυο βιβλία σχετικά με την ανάγνωση.

«…οφείλουμε να καταξιώσουμε την απόλαυση του κειμένου ενάντια στην ταπείνωση της λογοτεχνίας σαν απλής ψυχαγωγίας. …».
Ρολάν Μπαρτ, Η απόλαυση του κειμένου, εκδ. Ράππα

«…Η ανάγνωση είναι πρώτα απ’ όλα η μη ανάγνωση, ενώ ακόμη και για τους γνωστούς και αφιερωμένους αναγνώστες, η κίνηση της απόκτησης και του ανοίγματος ενός βιβλίου καλύπτει πάντα την αντίστροφη κίνηση η οποία, επειδή συντελείται την ίδια στιγμή, μας διαφεύγει…».

«...Το παράδοξο της ανάγνωσης είναι ότι η πορεία προς τον εαυτό μας περνά μέσα από ένα βιβλίο αλλά πρέπει να παραμείνει ένα πέρασμα. Γι’ αυτό ο καλός αναγνώστης προτιμά να διασχίζει τα βιβλία, καθώς γνωρίζει ότι το καθένα κουβαλάει ένα κομμάτι του εαυτού του και μπορεί να του ανοίξει τον δρόμο, εάν έχει τη σύνεση να μη σταματήσει σε κανένα απ’ αυτά…». Πιερ Μπαγιαρ, Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει

«...υπάρχουν νεκρές αναγνώσεις (καθυποταγμένες στα στερεότυπα, στις διανοητικές επαναλήψεις, στη συνθηματολογία) και υπάρχουν και ζωντανές αναγνώσεις (που παράγουν ένα εσωτερικό κείμενο, που προσομοιάζει σε μια δυνητική γραφή του αναγνώστη)... »

«…διάβασμα δεν είναι μόνο γνώση, είναι επίσης, και ίσως κυρίως, λήθη, και με τον τρόπο αυτό μας οδηγεί ν’ ανακαλύψουμε εκείνο που μέσα μας αποτελεί τη λήθη του εαυτού μας…»
Πιερ Μπαγιάρ, Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει, εκδ. Πατάκη

Ας προταθείί από τώρα και η εργασία μας για την επόμενη συνάντηση: φέρτε πέντε-έξη γραμμές από ένα αγαπημένο σας κείμενο που ξανα-διαβάσατε, μοιραστείτε το εσωτερικό κείμενο που γράφτηκε στο μυαλό σας με αφορμή την ανάγνωση αυτή. Όσοι θέλετε και μπορείτε να μπείτε στον κόπο, προσαρμόστε την εργασία αυτή στο ιστολόγιό μας. (αυτό φυσικά ισχύει και για τους παλιούς που δεν θα είναι παρόντες στη συνάντηση).

2 σχόλια:

  1. <<...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ
    ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ'ΝΑΙ ΕΜΕΝΑ Μ'ΕΡΙΞΕ,ΟΠΩΣ ΡΙΧΝΕΤΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΣΤΗ ΓΗ.
    ΟΛΑ ΕΜΟΙΑΖΑΝ Μ'ἘΝΑ ΧΕΙΜΑΡΡΟ,ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ,ΠΡΟΤΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ...>>








    ΛΟΙΠΟΝ...ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΙΛΑΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΩΣ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΟΥΔΕΤΕΡΟ,ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΠΡΟΗΛΘΕ ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΡΙΞΑΝ ΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ.ΥΠΗΡΞΑΝ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ,ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΖΑΝ ΩΣΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΟΔΗΓΗΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Η ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ ΕΚΕΙ ΑΝΗΚΕΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή