Άσκηση Τρίτη: Εστιάζουμε σε ένα χαρακτήρα

...που δε σημαίνει ότι απλά περιγράφουμε έναν ήρωα, πράγμα που από μόνο του μπορεί να είναι συναρπαστικό। Σημαίνει επίσης ότι μπαίνουμε στον ψυχισμό του, προσπαθούμε να τον ζωντανέψουμε τόσο ώστε να γίνει σχεδόν αληθινός। Προσοχή: αν τα καταφέρουμε πολύ καλά μπορεί και να ξεφύγει από τον έλεγχό μας, να αρχίσει να κάνει τα δικά του μέσα στο κείμενό μας। Αυτή είναι μια εμπειρία μοναδική και σας την εύχομαι ολόψυχα।
Προσπαθήστε να μην είναι ο ήρωάς σας κατευθείαν το alter ego σας και αν είναι δυνατόν να μην τον πεθάνετε στο τέλος.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα που μου παραχώρησε ευγενικά ο φίλος και δόκιμος συγγραφέας Αλέξης Αθανασιάδης. Πέρα από την εξαιρετική νομίζω εμβάθυνση σε ένα χαρακτήρα, είναι πολύ ενδιαφέρον και το τέλος της ιστορίας. Σε πείσμα όσων μας ταΐζει η κινηματογραφική βιομηχανία, για να είναι ένα τέλος λυτρωτικό δεν είναι ανάγκη να είναι και ευτυχές.
Καλή δουλειά, να απολαύσετε το γράψιμο και να απολαύσουμε την ανάγνωση. Καλή αντάμωση την Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου, την τρίτη ώρα.
Κ.Κ.


Μαίρη
του Αλέξη Αθανασιάδη

Ο κήπος αγκαλιάζει τις τρεις πλευρές του σπιτιού. Η τέταρτη ακουμπάει πάνω στο διπλανό σπίτι. Από το δρόμο δε φαίνεται ο κήπος γιατί μια συστάδα έλατα κόβει τη θέα. Το καλύτερο σημείο για να δει κανείς είναι από το πλάι, επειδή τα λιγούστρα εκεί δεν είναι αρκετά ψηλά, μόλις που ξεπερνούν το χτιστό μαντρότοιχο. Είναι το παρτέρι τους στενόμακρο, με λίγο βάθος και δε μπορούν να πατήσουν καλά.
Μέσα σε αυτό το παρτεράκι, είναι ξαπλωμένος ένας μεγαλόσωμος σκύλος. Ανασαίνει δύσκολα. Δεν έχει ξαναχωθεί ποτέ εκεί, αλλά σήμερα μάλλον είναι μια ειδική μέρα. Τέτοια, που η κυρά του είναι συνέχεια από πάνω του. Από το πρωί, μόνο λίγο μπαίνει μέσα στο σπίτι και αμέσως πάλι πετάγεται έξω, πάει πάνω από το σκυλί, του λέει λόγια τρυφερά, του προσφέρει χάδια χωρίς να σκέφτεται μήπως της τελειώσουν. Ξέρει ότι μόνο σήμερα έχει για να ξοδέψει πάνω του όσα μπορεί περισσότερα και αυτή η σκέψη έχει κάνει τα μάτια της να φαίνονται πράσινα έτσι όπως είναι βουρκωμένα. Μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της έχει σήμερα την τιμητική της και σκάβει το πρόσωπό της. Συνήθως καταφέρνει να την κρύβει. Προτιμά να την κοιτούν στα μάτια γιατί ξέρει ότι είναι εφηβικά, όπως ακριβώς η ψυχή της. Της αρέσει να τα κοιτούν και να ξεχνούν ότι η γυναίκα αυτή έχει εδώ και δέκα χρόνια ένα γιο που μόλις γεννήθηκε τη σταύρωσε. Ίσως έφταιξε που ήταν συνομήλικη με το Χριστό τότε.
Κάπου είχε διαβάσει ότι τα σκυλιά δεν πεθαίνουν στη γωνιά τους. Προτιμούν να απομακρύνονται όταν καταλαβαίνουν το τέλος τους. Γι’ αυτό τον είχε αφήσει μέσα στο παρτέρι μέχρι τώρα. Όμως ο ουρανός θα ανοίξει από στιγμή σε στιγμή, η μπόρα πλησιάζει, δεν πάει η καρδιά της να αφήσει το ζωντανό, για πόσο ακόμα, να μουσκέψει. Σκύβει και προσπαθεί να το σηκώσει, πρώτα τα πόδια, μετά το κεφάλι. Δε μπορεί. Το σκυλί είναι βαρύ. Στέκεται στη μέση του κήπου, χωρίς να σκέφτεται ότι τα μαλλιά της έχουν κολλήσει στο πρόσωπό της, ούτε πως τα πολύχρωμα πρόχειρα ρούχα είναι γεμάτα λάσπες και τρίχες. Το μόνο που τη νοιάζει είναι να κρατήσει το σκύλο στεγνό.
Δεν αφήνει χώρο για τίποτα άλλο στο μυαλό της, γιατί δε ξέρει τι θα έρθει να γεμίσει το κενό.
Φέρνει ένα σεντόνι, φωνάζει τον άντρα και τα παιδιά της για βοήθεια, πιάνουν το σκυλί και το πάνε κάτω από το υπόστεγο. Στη θέση του. Δίπλα στο σπιτάκι του. Αυτό κουνάει το πόδι και εκείνη δε καταλαβαίνει αν τη χαιρετάει ή αν διαμαρτύρεται που το ξεβόλεψε. Είναι όμως κοντά του και δε το αφήνει, μέχρι που ο σκύλος σταματάει να αναπνέει. Τότε το κλάμα της ελευθερώνεται. Πέφτει πάνω στο σκυλί και το λέει πολλές φορές «αγάπη μου» ενώ το χαϊδεύει με δύναμη. Θρηνεί το θάνατο για να τον κρατήσει μακριά. Αγαπάει τη ζωή, τώρα πιο πολύ.
Η Μαίρη αγκαλιάζει τους τρεις συντρόφους της ζωής της. Ο τέταρτος ακουμπάει κάτω από το υπόστεγο, ήσυχος πια.

ΒΗΜΑ ΤΡΙΤΟ (8 Δεκεμβρίου): Αύριο το πρωί πρέπει να έχω τελειώσει μια ιστορία

Συμβουλές πρώτης ανάγκης σε στιγμές δημιουργικού πανικού

Α. Αρχίζω
1. Σκιαγραφώ χαρακτήρες, στόχο, ύφος, σενάριο...χωρίς τη λεκτική ένδυση
2. Σκεφτείτε δύσκολες, εξαίσιες, ασυνήθεις στιγμές της ζωής (σας)
3. Mind-mapping: μια λέξη στο κέντρο μιας λευκής σελίδας και τα συνειρμικά της πλοκάμια

Β। Αναζητώ μια ενδιαφέρουσα πρώτη παράγραφο.

Γ. Δημιουργώ χαρακτήρες/ τους δίνω ζωή/ Δεν είμαι εγώ

όνομα
ηλικία
δουλειά
εθνικότητα
εμφάνιση
διαμονή
αγαπημένο χρώμα
φίλοι
οικογένεια
φαγητά
ποτά
στέκια
φοβίες
λάθη
ελαττώματα
ζώα
ασχολίες
εμμονές
τι μισεί
τι αγαπάει
σε τι έχει αδυναμία
θρησκεία
ισχυρές μνήμες
ασθένειες
τι τον εκνευρίζει /ηρεμεί
συνήθειες στον ύπνο
τικ

Δ. Η οπτική γωνία
- το α’ πρόσωπο: ενώνει αφηγητή ήρωα και αναγνώστη με μια σειρά από μυστικά/ οριοθετεί τις σχέσεις του αναγνώστη με τους άλλους ήρωες
- το β’ πρόσωπο: ο αναγνώστης γίνεται κι ο ίδιος ήρωας, αντιμετωπίζει άμεσα τις δυνατότητες που προκύπτουν από την ιστορία
- το γ’ πρόσωπο (απεριόριστη γνώση): το βάρος στον αφηγητή, παθητικός αναγνώστης
- το γ’ πρόσωπο (περιορισμένη γνώση): το βάρος στον αναγνώστη, που έτσι γίνεται πιο ενεργός.

Ε. Γράφω ένα διάλογο με νόημα – αποδίδω δυναμικά και όχι στατικά ένα χαρακτήρα και τα συναισθήματά του:
Ο Νίκος βλέπει τη γυναίκα του τη Μαίρη ένα Σάββατο πρωί να ετοιμάζεται για βόλτα στα μαγαζιά. Όμως την προηγούμενη ημέρα έχει ο ίδιος εξαντλήσει όλες τις πιστωτικές κάρτες χωρίς να έχει τολμήσει να της το πει.

- Ο Νίκος σηκώθηκε. «Εε, για πού τόβαλες;΄»
- «Πού πας;» είπε ο Νίκος κοιτάζοντας κατάματα τη Μαίρη.
- Βαθιά αναπνοή. Ή τώρα ή ποτέ. «Πού πηγαίνεις;»

Ας συνεχίσουμε το παιχνίδι
- «Πού πηγαίνεις;» ο Νίκος έκανε ένα δυνατό κρακ με τα δάχτυλά του ενώ κοιτούσε το πάτωμα.
- «Στα μαγαζιά» η Μαίρη απάντησε κρατώντας την πόρτα μισάνοιχτη, λίγο πριν βγει, και κοιτώντας το σκυμμένο κεφάλι του Νίκου.
- «Θα έλεγα πως όχι» ίσα-ίσα που ακούστηκε η φωνή του Νίκου «Έχουν γεμίσει όλες οι κάρτες μας».

Κι ας κάνουμε μια σειρά από ανεπαίσθητες αλλαγές.

- «Πού πηγαίνεις;» Ο Νίκος έκανε ένα δυνατό κρακ με τα δάχτυλά του ενώ κοιτούσε το πάτωμα. «Στα μαγαζιά.»

Η Μαίρη απάντησε κρατώντας την πόρτα μισάνοιχτη, λίγο πριν βγει, και κοιτώντας το σκυμμένο κεφάλι του Νίκου. «Θα έλεγα πως όχι».

Ίσα-ίσα που ακούστηκε η φωνή του Νίκου «Έχουν γεμίσει όλες οι κάρτες μας».

ΒΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ

Δυστυχώς το δημοσιεύω εκ των υστέρων.Για κάποιο λόγο είχα αποκλειστεί από το ιστολόγιο και δεν μπορούσα να αναρτήσω.

Έτσι θα αναρτήσω αναδρομικά το βήμα που κάναμε, και θα προσπαθήσω μέχρι την Παρασκευή να προσθέσω όσα θα επιχειρήσουμε την ερχόμενη Τρίτη, 8 Δεκέμβρη. Να θυμίσω ότι περιμένουμε να μας διαβάσετε τη σύντομη ιστορία σας. Καλή δουλειά.

ΒΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Μπροστά στη λευκή σελίδα

- Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω

- Δεν έχω ιδέες

- Δεν έχω θέμα, δεν ξέρω για τι να γράψω

- Δεν έχω αρκετη φαντασία

Θέλω όμως να γράψω, πρέπει κάτι να γράψω, δε γίνεται να περάσει κι αυτή η μέρα και να μην έχω γράψει τίποτα, αν κι αυτήν την ημέρα δε γράψω τίποτα είμαι ένα τίποτα.

Ιδού μερικά φάρμακα (δε φέρνουν πάντα αποτέλεσμα)

α. Πού κρύβεται η ιστορία;

- Στη ζωή

- Στην εφημερίδα

- Στην ιστορία ενός άλλου

- Στα βιώματά μας

- Οπουδήποτε

Το χαοτικό σημειωματάριο

- Η καθημερινή συνήθεια της καταγραφής-συγγραφής

- Το βραδινό τέταρτο, οι αισθήσεις του ντετέκτιβ και οι αισθήσεις του συγγραφέα

β. Ο γοητευτικός χαρακτήρας και η λευκή σελίδα

- Το παράδειγμα του Καισαρίωνα

γ. Τι θα γινόταν αν…

- Αποδομώντας την πραγματικότητα

- Αποδομώντας μια άλλη ιστορία

δ. Η πρώτη παράγραφος – η πρώτη γραμμή: σπουδαίες γεννήτριες

Οι συνθήκες της συγγραφής και τα αποσιωπητικά της έμπνευσης: Καισαρίων (Κ. Π. Καβάφης -1918)

Εν μέρει για να εξακριβώσω μια εποχή,

εν μέρει και την ώρα να περάσω,

την νύχτα χθες πήρα μια συλλογή

επιγραφών των Πτολεμαίων να διαβάσω.

Οι άφθονοι έπαινοι κ’ η κολακείες

εις όλους μοιάζουν. Όλοι είναι λαμπροί,

ένδοξοι, κραταιοί, αγαθοεργοί·

κάθ’ επιχείρησίς των σοφοτάτη.

Aν πεις για τες γυναίκες της γενιάς, κι αυτές,

όλες η Βερενίκες κ’ η Κλεοπάτρες θαυμαστές.

Όταν κατόρθωσα την εποχή να εξακριβώσω

θάφινα το βιβλίο αν μια μνεία μικρή,

κι ασήμαντη, του βασιλέως Καισαρίωνος

δεν είλκυε την προσοχή μου αμέσως.....

A, να, ήρθες συ με την αόριστη

γοητεία σου. Στην ιστορία λίγες

γραμμές μονάχα βρίσκονται για σένα,

κ’ έτσι πιο ελεύθερα σ’ έπλασα μες στον νου μου.

Σ’ έπλασα ωραίο κ’ αισθηματικό.

Η τέχνη μου στο πρόσωπό σου δίνει

μιαν ονειρώδη συμπαθητική εμορφιά.

Και τόσο πλήρως σε φαντάσθηκα,

που χθες την νύχτα αργά, σαν έσβυνεν

η λάμπα μου —άφισα επίτηδες να σβύνει—

εθάρρεψα που μπήκες μες στην κάμαρά μου,

με φάνηκε που εμπρός μου στάθηκες· ως θα ήσουν

μες στην κατακτημένην Aλεξάνδρεια,

χλωμός και κουρασμένος, ιδεώδης εν τη λύπη σου,

ελπίζοντας ακόμη να σε σπλαχνισθούν

οι φαύλοι —που ψιθύριζαν το «Πολυκαισαρίη»

Μου αρέσουν ιδιαίτερα εκείνα τα αποσιωπητικά μετά το "αμέσως": Η στιγμή που από την καθημερινότητα περνάμε στην ποίηση, από τους πεζούς ανθρώπους στον ποιητικό ήρωα παραμένει μυστική. Ακόμα περισσότερο, άρρητη.

Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟ ΚΟΤΤΕΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΩ

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ
Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΑΙ,ΕΜΕΝΑ Μ' ΕΡΙΞΕ,ΟΠΩΣ ΡΙΧΝΕΤΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΣΤΗ ΓΗ
ΟΛΑ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΜΕ ΧΕΙΜΑΡΡΟ,ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ,ΠΡΟΤΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ.

Βήμα πρώτο: Θα γίνει την Τρίτη, 9 Νοεμβρίου

Η τέχνη της ανάγνωσης, η σχέση της με την τέχνη της γραφής.

Η πρώτη μας συνάντηση αφορά έμμεσα τη συγγραφή. Θα εστιάσουμε στην ανάγνωση, γιατί η ανάγνωση –η απολαυστική ανάγνωση- είναι απαραίτητη συνθήκη για τη συγγραφή. Σπάνια συναντάμε συγραφέα που να μην είναι συστηματικός αναγνώστης. Θα μιλήσουμε για λέξεις, παραγράφους, κείμενα και βιβλία που αγαπήσαμε, αναζητώντας μια διαφορετική εμπειρία: εκείνη του ξανα-διαβάσματος, με άλλους όρους και άλλα –ελπίζω- κέρδη.

Μερικά θέματα που συνήθως προκύπτουν στις πρώτες μας συναντήσεις είναι τα παρακάτω:

- Η σχέση του αναγνώστη με το συγγραφέα.

- Η στάση του αναγνώστη απέναντι στο κείμενο που διαβάζεικαι το εσωτερικό βιβλίο

- Γιατί διαβάζουμε μια ιστορία;

- Γιατί σταματάμε να διαβάζουμε μια άλλη;

Ως πρώτο ερέθισμα, λίγα κείμενα που σταχυολόγησα από δυο βιβλία σχετικά με την ανάγνωση.

«…οφείλουμε να καταξιώσουμε την απόλαυση του κειμένου ενάντια στην ταπείνωση της λογοτεχνίας σαν απλής ψυχαγωγίας. …».

Ρολάν Μπαρτ, Η απόλαυση του κειμένου, εκδ. Ράππα

«…Η ανάγνωση είναι πρώτα απ’ όλα η μη ανάγνωση, ενώ ακόμη και για τους γνωστούς και αφιερωμένους αναγνώστες, η κίνηση της απόκτησης και του ανοίγματος ενός βιβλίου καλύπτει πάντα την αντίστροφη κίνηση η οποία, επειδή συντελείται την ίδια στιγμή, μας διαφεύγει…».

«...Το παράδοξο της ανάγνωσης είναι ότι η πορεία προς τον εαυτό μας περνά μέσα από ένα βιβλίο αλλά πρέπει να παραμείνει ένα πέρασμα. Γι’ αυτό ο καλός αναγνώστης προτιμά να διασχίζει τα βιβλία, καθώς γνωρίζει ότι το καθένα κουβαλάει ένα κομμάτι του εαυτού του και μπορεί να του ανοίξει τον δρόμο, εάν έχει τη σύνεση να μη σταματήσει σε κανένα απ’ αυτά…». Πιερ Μπαγιαρ, Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει

«...υπάρχουν νεκρές αναγνώσεις (καθυποταγμένες στα στερεότυπα, στις διανοητικές επαναλήψεις, στη συνθηματολογία) και υπάρχουν και ζωντανές αναγνώσεις (που παράγουν ένα εσωτερικό κείμενο, που προσομοιάζει σε μια δυνητική γραφή του αναγνώστη)... »

«…διάβασμα δεν είναι μόνο γνώση, είναι επίσης, και ίσως κυρίως, λήθη, και με τον τρόπο αυτό μας οδηγεί ν’ ανακαλύψουμε εκείνο που μέσα μας αποτελεί τη λήθη του εαυτού μας…»

Πιερ Μπαγιάρ, Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει, εκδ. Πατάκη

Ας προταθείί από τώρα και η εργασία μας για την επόμενη συνάντηση: φέρτε πέντε-έξη γραμμές από ένα αγαπημένο σας κείμενο που ξανα-διαβάσατε, μοιραστείτε το εσωτερικό κείμενο που γράφτηκε στο μυαλό σας με αφορμή την ανάγνωση αυτή. Όσοι θέλετε και μπορείτε να μπείτε στον κόπο, προσαρμόστε την εργασία αυτή στο ιστολόγιό μας. (αυτό φυσικά ισχύει και για τους παλιούς που δεν θα είναι παρόντες στη συνάντηση).

Καλή -τρίτη- αρχή

Εδώ και δύο χρόνια στο σχολείο μας λειτουργεί μια λογοτεχνική ομάδα. Συγκεντρωνόμαστε δέκα φορές μέσα στη σχολική χρονιά προσπαθώντας να ζήσουμε τη συγγραφική εμπειρία «από μέσα», όχι ως αναγνώστες αλλά ως συγγραφείς. Την τρίτη εφετινή χρονιά ανανεώνουμε το ραντεβού, καθηγητές και μαθητές, προσπαθώντας να μοιραστούμε εμπειρίες και κείμενα, μήπως και καταλάβουμε τι σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στη συγγραφή και τη δημόσια έκθεση του κόσμου τους.
Περιμένουμε κι εσάς.
Οι παλιοί δε χρειάζονται βέβαια πρόσκληση. Το ιστολόγιο σας περιμένει.

εμπρος

Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν,
οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δυό.

κατι

να με συγχωρείτε που δεν ασχολούμαι πολύ με τον χώρο μας,αλλά έχουν προκύψει πολλές υποχρεώσεις.δεν ξέρω αν 8α τα καταφέρω.δυσκολεύουν τα πράγματα.κούραγιο σε όλους.αλλά όπως λέει και ο Λειβαδίτης."8α ξαναβρε8ούμε μια μέρα,και τότε όλα τα βράδυα και όλα τα άστρα και όλα τα τραγούδια 8α είναι δικά μας" τίμια φράση.μπορεί και λίγο άδικη.

ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΟΥΜΕ Η ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ;ΛΕΩ ΕΓΩ ΤΩΡΑ,ΜΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΡΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΙΠΟΤΑ!ΑΛΛΩΣΤΕ Ο ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ!!!!!!!!!

''ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ''

ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΥΧΑΙΝΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΙΑΣ ΚΟΡΗΣ,ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ.ΥΠΗΡΧΕ ΑΚΟΜΑ Ο ΓΙΟΧΑΝ ΚΑΙ Η ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΛΙ ΛΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΟΥΓΚΟΣ-ΤΥΦΛΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΤΑΞΕ ΧΡΗΜΑΤΑ[ΕΝΩ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΕ]ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ JOHAN.Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΤΟΡΙΧΤΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ VOO-DOO ΜΕ ΣΚΟΠΟ NA ΧΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΓΙΟΧΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ..ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΚΙΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΑΡΑΧΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΗΠΟΥΡΟ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΟΥΡΕΨΕΙ ΤΙΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΕΣ[ΑΝ ΕΒΛΕΠΕ ΤΙ ΝΑ ΚΟΥΡΕΨΕΙ].ΕΚΕΙΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΕΒΡΕΧΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΟΤΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ
-ΣΤΑΥΡΟΟΟΟΟΟΟΟ
-ΝΑΙΙΙΙ.ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΣΠΕΣΙΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ;
-ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΗΛΙΘΙΕ Η ΓΚΑΝΤΕΜΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ
-ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ
-Ε ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣ,ΕΙΠΕ ΚΑΠΩΣ ΘΥΜΩΜΕΝΑ,ΕΓΩ Σ'ΑΓΑΠΩ
-ΞΟΥΤ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ,ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ
-ΝΑΙ ΚΑΛΑ,ΚΑΝΕ ΓΚΛΟΥ ΓΚΛΟΥ
-ΓΚΛΟΥ ΓΚΛΟΥ
-ΔΕΝ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΒΛΑΚΑ!
-ΗΡΘΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΓΚΑΝΤΕΜΗΣ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ Ο ΝΙΚΟΣ;
-ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΑΝ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΤΟΝ ΦΩΝΑΞΩ
-ΟΥΣΤ ΜΩΡΗ!

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΣΕ ΕΦΗΒΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ!

-ΒΡΕ ΒΡΕ ΚΟΙΤΑ ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!
[ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Ο ΓΟΙΧΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ]
ΓΙΟΧΑΝ -ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΓΚΑΝΤΕΜΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ
ΓΚ/ΤΣΑ -ΜΙΑ ΧΑΡΑ
ΕΡ/ΝΗ -ΜΗΝ ΤΗΣ ΜΙΛΑΣ...ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ
ΓΚ/ΤΣΑ -ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...
ΕΡ/ΝΗ -ΤΙ;
ΓΚ/ΤΣΑ -ΨΩΦΑ!!!
ΕΡ/ΝΗ -ΕΙΔΕΣ ΓΙΟΧΑΝ ΜΕ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ
ΣΤΑΥ/Σ -ΑΛΗΘΕΙΑ;ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΩ ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΦΕΡΕΤΡΑΚΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΣΟΥ:ΜΕ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑΚΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΕΣΤΕΣ,ΤΟΥΑΛΕΤΑ,ΚΟΥΖΙΝΑ,ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΕΡΑ
ΕΡ/ΝΗ -ΓΙΝΕΤΑΙ;ΓΙΟΧΑΝ ΕΓΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΕΛΩ.
ΓΙΟ/ΑΝ -ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ...

ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΛΙ ΛΙ ΕΝΩ Ο ΣΠΥΡΟΣ,Ο ΤΥΦΛΟΣ-ΚΟΥΦΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΒΕΙ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΕΙ

ΛΙ ΛΙ -ΓΕΙΑ...
ΣΤΑΥ/Σ -ΠΑΛΙ ΒΑΡΙΕΣΑΙ;
ΛΙ ΛΙ -ΔΕΝ ΒΑΡΙΕΜΑΙ.ΑΠΛΑ ΒΑΡΙΕΜΑΙ...ΧΑΧΑΧΑ.ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΜΟΥ;

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΧΑΡΤΟΡΙΧΤΡΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ

ΧΡΙ/ΟΣ -ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΣΑΣ;
ΟΛΟΙ -ΚΑΚΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΕΧΕΤΕ

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ,ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ,ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

ΓΚ/ΤΣΑ -ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ...ΑΑΑΑΑΑ....Η ΚΟΚΚΙΝ-Α
ΣΤΑΥ/Σ -ΟΝΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;
ΓΚ/ΤΣΑ -ΟΧΙ,ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΓΙΑ ΚΑΛΥΨΗ.ΠΑΛΙΑ ΗΤΑΝ ΠΟΡΝΗ ΠΟΛΙΤΕΛΕΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΔΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ
ΣΤΑΥ/Σ -ΕΛΑ ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΚΟΚΚΙΝ-Α.
ΚΟΚΚ/Α -ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑΓΙΑΚΑ ΕΓΩ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΜΗΝ ΣΟΥ ΒΟΥΛΩΣΩ ΤΟ ΜΑΤΙ
ΣΤΑΥ/Σ -ΚΑΛΗ Η ΓΙΑΓΙΑ
ΚΟΚΚ/Α -ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑΓΙΑ[ΚΙΑ ΤΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΓΡΙΟΘΙΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΟΥΝ ΜΑΖΟΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
''ΚΟΚΚΙΝ-Α,ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΤΣΑΤΣΑ,
ΡΙΧΝΕΙ ΜΠΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΣΑΜΑΤΑ''
Ω ΝΑΙ!

ΤΕΛΟΣ Α'ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ

΄΄Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ΄΄

...ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ
ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ...ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ
ΕΠΑΙΞΑ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ
ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΩ
ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΑΙΞΩ...

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ
Ο ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ ΤΑ ΧΑΝΕΙ

ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
ΚΑΤΕΧΤΗΣΕ ΤΗΝ ΝΙΚΗ,ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ
ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ ΑΝΗΚΩ ΕΔΩ
ΑΛΛΑ ΗΜΟΥΝ ΤΡΕΛΗ
ΕΠΑΙΞΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ
Ο ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ ΤΑ ΧΑΝΕΙ

ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ;
ΜΙΛΗΣΕ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΛΙ
ΘΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΣΕ ΦΙΛΗΣΩ;
ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ;
ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΦΩΝΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ

ΟΙ ΚΡΙΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ
ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ
ΘΕΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΑΣ
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΞΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
ΕΡΑΣΤΗΣ Η' ΦΙΛΟΣ;
ΜΙΚΡΟ ΠΡΑΓΜΑ Η' ΜΕΓΑΛΟ;
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ
ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΛΥΠΗΜΕΝΗ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ
ΕΡΧΕΣΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΟ ΧΕΡΙ
ΑΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΑΣΧΗΜΑ ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ...

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ
Ο ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ ΧΑΝΕΙ

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΞΑΝΑ
ΕΡΑΣΤΗΣ Η' ΦΙΛΟΣ;
Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ;
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΙΣ ΒΡΩ...
ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ;
ΗΛΠΙΖΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ
ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ,ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ
ΜΟΙΑΖΕΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΥΝΟ
ΠΟΥ ΕΣΥ ΚΑΘΕΣΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ
ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΖΩΝΤΑΝΗ
ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ

ΜΙΑ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑ,

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ

ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ

ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ

ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΤΟ ΤΟ ΣΩΜΑ

ΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΑΚΙΝΗΣΙΑ

Η ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΑΓΕΡΟΧΗ ΟΨΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΣΣΟΡΟΠΙΑ

Η ΑΓΑΠΗ ΥΠΟΤΑΓΗ,ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ

ΑΓΕΡΟΧΟΣ ΜΕ ΜΕΣΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΣΗ

ΤΑ ΑΛΑΒΑΣΤΙΝΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΩ
ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΔΩΣΕ ΖΩΗ
ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΔΩΣΩ

ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΧΑΔΙ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑΣ
ΝΑ ΕΜΕΝΕΣ ΕΔΩ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΑΚΟΜΑ

ΧΑΡΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΕΘΑΝΕΙ
ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ ΘΑ ΖΕΙΣ ΑΙΩΝΙΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ

ΣΤΑ ΛΑΜΠΕΡΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΩΝ ΥΜΝΗΘΗΚΕ Η ΑΓΑΠΗ ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ
ΛΑΜΠΕΡΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΦΩΝΑΞΩ ΤΩΝ ΧΕΙΛΙΩΝ ΣΟΥ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.ΥΜΝΩ ΕΣΕ
ΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΟΝΤΑΡΟΧΤΥΠΙΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ.ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ.
ΠΡΕΠΕΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΥΠΟΘΟΥΝ ΟΣΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.ΝΑ ΡΙΞΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΦΩΤΙΑ.
ΘΑ ΥΜΝΗΣΩ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ.
ΘΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΠΤΑ ΚΡΙΝΟΔΑΧΤΥΛΑ ΣΟΥ
ΘΑ ΘΕΣΠΙΣΩ ΝΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΣΕ
ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ
ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΓΛΥΚΑΝΕ ΤΟΝ ΑΠΟΨΙΝΟ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΓΑΛΑΞΙΕΣ ΘΑ ΣΕ ΠΑΩ

ΠΩΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;
H ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΜΕΛΩΔΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙ

ΕΧΩ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ ΔΙΧΩΣ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΡΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΧΝΗ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΟΘΟΥΣ ΜΟΥ ΘΑ ΣΒΗΣΩ...
ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΩ ΟΤΙ Σ'ΑΓΑΠΩ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ
ΞΕΤΥΛΙΓΩ ΤΗΝ ΠΡΩ'Ι'ΝΗ ΑΤΡΑΚΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ

Νύχτα.Μέσα στην φυλακή είναι όλα ήσυχα.Οι κρατούμενοι κοιμούνται και οι φύλακες έχουν πλαγιάσει παρέα με τα κλειδιά τους.
Έτσι περνάνε οι νύχτες στην φυλακή.Και οι μέρες έτσι περνάνε.Απλά και ήσυχα.
Μέσα στην φυλακή είναι όλων των ειδών άν8ρωποι...Εγκληματίες,α8ώοι,άν8ρωποι που έφταιξαν και άν8ρωποι που έφταιξαν περισσότερο.Όμως άν8ρωποι,όπως και εμείς ένα πράγμα,έχοντας πληγές και μεγάλα όνειρα.Όλοι βρίσκονται στην ιδια μοίρα και αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.8εωρούνται αποβράσματα της κοινωνίας,κατάπτωτοι της ιδανικής ζωής,υπόλοιπα μιας ατελούς διαίρεσης και ενός ορίου που καταλήγει σε απροσδιοριστία.
Ξημέρωσε και η σημερινή μέρα.Είναι Χριστούγεννα.Κανείς δεν το 8υμάται.Τι παράξενο...2 χρόνια να γιορτάσουν.Όχι επειδή απαγορεύεται,αλλά επειδή το ξεχνάνε.Μέχρι το απόγευμα η μέρα κυλάει ομαλά.Και φτάνει η στιγμή που όλοι οι κρατούμενοι μαζεύονται σε ένα κελί για να τα πούνε.Χωρίζονται σε 2 παρέες.Μια μεγάλη και μια μικρή.
Στην μεγάλη κά8ονται σε κύκλο στις κα8ιερωμένες 8έσεις τους σαν ιεροτελεστία,παίζοντας μπαρμπούτι και χαρτιά κα8ώς οι ιστορίες τους έχουν στερέψει.Ενώ οι άλλοι-δυο-τρια νεαρά άτομα είναι,κά8ονται κοντά στο παρά8υρο και δεν μιλούν παρά μονάχα κοιτάζουν απ'έξω τον ουρανό που παίρνει να βραδιάζει.
Ξαφνικά ένας απ'τους νέους σπάζοντας την σιωπή τους φωνάζει:''είναι Χριστούγεννα,είναι Χριστούγεννα σας λέω".Οι περισσότεροι τον κοιτάζουν νομίζοντας ότι έχει αρχίσει να χάνει τα λογικά του.Όμως οι άλλοι 2 φίλοι του διακατέχονται απ'τον ίδιο απρόσμενο εν8ουσιασμό.
Κάτι έχει γεννη8εί μέσα τους.Ενώ όλοι ζουνε στους υπονόμους του κελιού εκείνοι ζούνε,επειδή κοιτάζουν τα άστρα έξω απ'τα κάγκελα.
Ίσως ο νεαρός που μίλησε πρώτος,κοιτάζοντας τα άστρα,είδε το άστρο των Χριστουγέννων.Ίσως βέβαια και όχι.Κανείς δεν ξέρει.Παρά μόνο ο ίδιος και το άστρο...

ΛΕΞΕΙΣ,ΛΕΞΕΙΣ,ΛΕΞΕΙΣ...
ΕΙΧΑ ΚΑΠΟΤΕ ΤΑΛΕΝΤΟ...
ΕΚΑΝΑ ΕΡΩΤΑ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ ΟΠΩΣ Ο ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΗΣ ΠΛΑΘΕΙ ΤΟΝ ΠΗΛΟ
ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΗΤΤΟΥΣΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ
ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΑΛΥΣΟΔΕΝΕ ΔΥΟ ΚΑΡΔΙΕΣ
ΣΤΟ ΠΥΡ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ...

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ

ΓΙΑ ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΤΟΝ ΠΟΝΟ
ΤΟ ΠΙΚΡΟ ΣΟΥ ΤΟ ΑΙΜΑ
ΠΩΣ ΚΥΛΑΕΙ ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ
ΤΟ ΣΟΥΡΟΠΟ ΣΒΗΝΕΙ...
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΑΡΚΑ ΦΕΥΓΕΙ
ΚΑΙ ΞΑΠΛΩΝΕΙ ΩΣ ΤΟ ΓΕΡΜΑ
ΠΟΡΦΗΡΗ ΣΟΥ Η ΓΑΛΗΝΗ.

ΓΙΑ ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ!
ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΣΕ ΕΧΕΙ ΠΛΑΣΕΙ
ΣΥΝΤΥΧΙΑ ΠΟΙΩΝ ΑΝΕΜΩΝ
ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΓΕΝΝΗΣΕΙ;
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΡΙΝ ΓΥΡΕΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΧΑΣΗ
ΘΑ ΣΕ ΓΛΥΚΟΦΙΛΗΣΕΙ...

ΓΙΑ ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ
ΤΑΧΑ ΠΟΙΟΣ ΝΑ 'ΧΕΙ ΒΛΑΨΕΙ;
ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΒΑΦΤΙΣΕ ΑΤΟΦΙΑ
ΣΤΗΝ ΑΡΜΥΡΑ ΤΟ ΔΑΚΡΥ;
ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ
ΤΑΧΑ ΠΟΙΟΣ ΝΑ 'ΧΕΙ ΒΛΑΨΕΙ
ΣΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΜΙΑΝ ΑΚΡΗ;

ΓΙΑ ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΠΩΣ ΚΟΙΤΑΝ ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ
ΣΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΟΤΑΝ
ΤΗΝ ΧΛΑΜΥΔΑ ΤΟΥ ΣΕΡΝΕΙ
ΜΕΣ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΑ ΝΕΦΗ
ΠΟΥ ΤΑ ΚΥΛΗΣΕ Ο ΝΟΤΟΣ
ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ ΠΩΣ ΓΕΡΝΕΙ...

ΓΙΑ ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΠΩΣ ΖΟΥΜΕ...
ΝΑ,ΣΙΜΩΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ!
ΣΑΝ ΛΕΠΙΔΗ ΑΠΟ ΦΛΟΓΑ
ΜΕ ΤΡΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ
ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΜΟΥ,ΚΥΜΑ
ΠΟΥ ΤΑ ΑΝΑΓΕΙΡ'Ο ΝΟΤΟΣ
ΜΕ ΓΑΛΗΝΗ ΚΟΙΜΗΣΟΥ...

Chopin

ΕΛΠΙΖΑΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΑΜΕ ΣΩΣΤΑ...ΚΑΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΝΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ,ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΓΓΙΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕ.

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΨΙΘΥΡΙΖΕΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΝΩΣΤΟ.

Ο ΡΕΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΧΤΗΚΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ.
ΛΟΓΙΑ ΔΙΧΩΣ ΝΟΗΜΑ,ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ...
ΤΑ ΠΑΘΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΝΤΟΝΑ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΤΡΑΓΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ ΟΤΑΝ ΕΠΡΕΠΕ...

ΚΑΠΟΤΕ ΚΟΙΤΑΖΕ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕ ΤΟ ΧΛΩΜΟ ΣΟΥ ΠΡOΣΩΠO.ΚΟΙΤΑΖΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ,ΓΕΜΑΤΑ ΜΕΛΑΝΧΩΛΙΑ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΙΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΦΟΒΟΥ.

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΓΙΝΑΝ ΘΥΜΟΣ...

Η ΜΕΛΑΝΧΩΛΙΑ ΠΛΗΤΤΕΙ ΤΟ ΒΑΡΥ ΚΟΡΜΙ,ΚΟΙΤΑ ΜΑΚΡΙΑ.ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ...ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ.Η ΠΑΛΙΑ ΣΟΥ ΦΙΛΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ

ΟΣΟΙ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΔΕΙΓΜΑ ΦΙΛΙΑΣ...

ΤΙ ΠEΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΔΙΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ;

ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΑΤΑΡΩΝ.

ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΧΕΤΕ ΗΔΗ ΠΕΘΑΝΕΙ.ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΠΡΑΞΕΙ.

ΚΟΙΤΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ,Ο ΗΛΙΟΣ ΘΑ ΒΑΣΙΛΕΨΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΝΩΜΗ.

ΤΟ ΑΝΤΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΤΩΡΑ...ΟΠΟΤΕ...

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΣΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΔΙΑΚΗΡΥΤΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΕΤΡΙΟΦΡΩΝ

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ
ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΒΑΘΙΑ,
ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΑΠΛΑ,
ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ,
ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ,
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ

''Ο ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ''

ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ ΕΙΧΕ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΚΙΟ...ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΠΑΝΑΔΙΑΤΥΠΩΣΕ...

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΕΚΕΙΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ.ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ,ΔΙΧΩΣ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ.ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΙΛΗΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΣΕ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΡΥΦΑ,ΝΤΥΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΔΟΞΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΦΩΤΟΣ.ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΩΡΑΙΟΙ ΒΑΔΙΣΑΜΕ ΜΑΖΙ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΊ'ΝΑ ΚΑΙ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ ΕΜΕΙΝΑ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ...ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ..
ΠΡΟΣΕΞΕΣ ΠΩΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΛΑΓΙΑΣΟΥΝ ΣΤΟ ΒΑΡΥ ΧΩΜΑ,ΠΑΙΖΟΝΤΑ ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ,ΕΚΕΙΝΟ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ;Η ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ,Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΓΙΑ ΖΩΗ,Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟ...ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΡΦΥΡΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΟΤΑΝ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΠΛΩΝΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΠΛΟ ΤΗΣ..
ΟΙ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΑΣ.ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ,ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ...

ΕΧΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ.ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΛΟΓΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΛΙΓΟΙ ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΙΤΗ ΛΥΚΕΙΟΥ.ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ;[ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΕΣΑΣ ΚΕ ΚΟΤΤΕΑ ΚΑΙ ΚΑ ΛΥΜΠΕΡΗ!!!!!!!!!]ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΔΗΓΙΕΣ Η' ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ.

ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ!!!

ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΠΕΙΘΩ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ,ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ.ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ.ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΙΘΩ ΤΗΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ,ΕΙΣΧΩΡΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΟΠΩΣ Ο ΑΕΡΑΣ ΣΤΑ ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ ΜΑΣ,ΜΑΣ ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ

''ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΒΑΘΙΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ,ΣΥΧΝΑ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΠΑΘΗ''


ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ ΠΟΤΕ;ΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΧΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ,ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΕΝΟΣ ΘΑΝΑΣΙΜΟΥ ΠΑΘΟΥΣ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕΙ;ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΜΕΤΡΗΜΕΝΟΣ,ΣΟΒΑΡΟΣ,ΝΤΡΟΠΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕΙ!ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;ME TON ΛΟΓΟ,ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΓΡΑΠΤΟΣ ΕΙΤΕ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΣ.ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΛΑΘΕΙ,ΞΥΠΝΑΝΕ ΑΛΛΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ,ΠΙΟ ΜΥΣΤΗΡΙΕΣ,ΠΙΟ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΕΣ ΚΑ ΕΠΗΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ.


ΕΝΑ ΜΥΑΛΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑ,ΓΡΑΦΕΙ ΣΥΧΝΑ ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ,ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΠΑΘΗ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΛΛΟ.ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΩΘΗΣΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΓΕΜΑΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

-ΧΑΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ Σ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΝΑΖΗΤΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΣΑΝ ΟΣΜΗ ΣΤΟ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.ΠΟΙΟΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΑΤΑΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕΣ;KAI ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΠΗΚΕ ΕΝΑΣ ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ ΤΙ ANAZHTA;

-ΕΣΕΝΑ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΣ ΟΠΟΥ Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ ΣΕ ΔΙΑΚΑΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ.ΚΑΙ ΣΑΝ ΛΑΜΠΡΗ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΠΥΛΗ ΘΑ ΣΤΕΦΑΝΩΘΕΙΣ ΜΕ ΦΥΛΛΑ ΔΑΦΝΗΣ

-ΗΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ ΘΑ ΑΠΟΦΑΙΡΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Από ένα διήγημα της Γεωργίας. Γιατί ειδικά αυτό το απόσπασμα; Μάλλον γιατί έπεσε πολλή άσφαλτος και κίνηση σήμερα. Δανεικές ανάσες...

"Τους φίλησα, πήρα την κουβέρτα μου και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιό μου. Πήρα την πετσέτα και τα σαμπουάν μου και πήγα για ένα μπάνιο. Αφού τελείωσα με την καθαριότητά μου, ξεκίνησα πάλι για το δωμάτιο. Όταν μπήκα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου, βρήκα το τζάκι αναμμένο. Ο παππούς μου πρέπει να το άναψε όσο θα ήμουν στο μπάνιο...με είδε φαίνεται που τουρτούριζα στο τραπέζι και με λυπήθηκε...Πάλι καλά που είχα και αυτόν.
Πρόσεξα και κάτι άλλο όμως. Φαίνεται η κούραση όταν πρωτομπήκα στο δωμάτιο, ξεγέλασε τα μάτια μου. Υπήρχε μία μπαλκονόπορτα στον απέναντι τοίχο. Μια σκούρα πράσινη, ξύλινη μπαλκονόπορτα. Άνοιξα το μαύρο, σιδερένιο μάνταλο και προχώρησα ένα βήμα... Αυτό που αντίκρισα με μάγεψε... Η πόρτα αυτή έβγαζε σε ένα μικρό κηπάκι στο πίσω μέρος του σπιτιού που περιτριγυριζόταν απ’ τα ψηλά δέντρα του δάσους, λίγα μέτρα πιο μακριά. Ένας ξύλινος, μικροσκοπικός φράχτης το περικύκλωνε. Στη μέση του είχε μία μικρή λιμνούλα και γύρω γύρω θάμνους... τυλίχτηκα ακόμα πιο πολύ στην κουβέρτα και βγήκα. Το φεγγάρι έφεγγε και απόψε πολύ, μεταμορφώνοντας τη λιμνούλα σε ασημένια πιατέλα...κάθισα στο δροσερό χορτάρι και σιγά σιγά ξάπλωσα... Ήταν τόσο όμορφα... Ένιωθα πως η γη με αγκάλιαζε και το φεγγάρι με τραβούσε κοντά του... Το θρόισμα των φύλλων με γαλήνευε και το ζεστό βοριαδάκι μου χάιδευε το πρόσωπο...Και τότε ανασηκώθηκα... Μία γλυκιά μυρωδιά έφτασε στη μύτη μου...Μέλι και ανοιξιάτικα άνθη..."

να'μαι και γω

Αυτα που σας γραφω δεν ειναι δικα μου.Γι'αυτο και δεν καυχιεμαι.Γιατι οταν γραφω,ντυνομαι εφηβος με ανησυχιες,ζητιανος που τον κλοτσησε η ζωη,φημισμενος συγγραφεας,αποτυχημενος αθλητης,παππας που γυρισε απ'την Μ.Πεμπτη,δολοφονος που μετανοησε και δολοφονος που δεν μετανοησε,γιατρος που στις τσεπες του κρυβει φακελους με το αιμα των ανθρωπων,επαγγελματιας ονειροπολος,εθνικιστης και ρομαντικος επαναστατης.Ντυνομαι φανταρος που ενω κανω την πρωτη μου σκοπια μεσα στο κρυο και στο αγνωστο,φοραω μεσα απ'την βαρια χακι παραλλαγη μια μπλουζα που εχει πανω το σημα της ΕΙΡΗΝΗΣ και τραγουδω ενα αγαπημενο ξεχασμενο τραγουδι..

Καλή αρχή στις αναρτήσεις σας, με τη Σπυριδούλα να αναρτά τα πρώτα κείμενα, να ζει δηαδή την εμπειρία της δημόσιας ανάρτησης. Η πρώτη φορά όμως έχει και τις δυσκολίες της. Θα ήθελα να θυμίσω, όχι αποκλειστικά στη Σπυριδούλα μα και σε όλους σας/μας αυτά που είπαμε στην προηγούμενη συνάντησή μας: ότι η λογοτεχνία ξεκινά από εκεί που σταματάει η προσωπική εξομολόγηση, εκεί που το προσωπικό βίωμα μετουσιώνεται σε ιστορία.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι η ιστορία δε σχετίζεται με όσα μας τρώνε. Αντιθέτως. Όμως το στοίχημα του συγγραφέα δεν είναι η επικοινωνία του με τον ένα, ένας άλλος τρόπος να εκφράσει τα προσωπικά του συναισθήματα. Είναι η δημιουργία μιας ιστορίας στην οποία οι άλλοι θα αναγνωρίσουν δικά τους πράγματα, ή θα ανακαλύψουν καινούργια. Η λογοτεχνία ξεκινά από τη στιγμή που ο συγγραφέας απουσιάζει ως υποκείμενο, υπάρχει μόνο ως υπογραφή. Τα λίγα αντίθετα παραδείγματα πεζογράφων, που υπάρχουν ως υποκείμενα μέσα στο έργο τους, νομίζω επιβεβαιώνουν τα παραπάνω.
Δεν ξέρω αν θα γίνω πιο κατανοητός χρησιμοποιώντας μια μεταφορά: το προσωπικό βίωμα είναι ο σπόρος που φυτεύουμε για να φυτρώσει η ιστορία. Το δέντρο που φυτρώνει, μεγάλο ή μικρό, είναι η ιστορία. Ξεκινάει βέβαια από το σπόρο αυτό, που ο αναγνώστης δεν τον βλέπει ούτε ήταν παρών στην εμφύτευση. Μόνο το δέντρο βλέπει. Ας φυτέψουμε λοιπόν τους σπόρους μας και ας βάλουμε και εμείς τα δικά μας δέντρα-δεντράκια δίπλα σε όλα τα άλλα που συναποτελούν το δάσος της Λογοτεχνίας.
Καλή αρχή και πάλι στη Σπυριδούλα και σε όλους μας.

ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ.ΓΙΑΤΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.ΕΙΝΑΙ Η ΛΗΞΗ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Η ΕΝΑΡΞΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ,ΩΣ ΤΟ ΑΚΡΩΤΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙ Η ΨΥΧΗ,ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ.ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΔΗΣ ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΙ.Η ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΗ ΦΟΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ.ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΩ.ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΕΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΩ Σ'ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΟΛΑΚΑΙΡΟΣ,ΟΧΙ Ο ΜΙΣΟΣ,ΠΟΥ ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.


ΠΡΩΤΑ ΠΡΩΤΑ Η ΠΟΙΗΣΗ

ΑΡS POETICA

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΥΧΤΑ,ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΕ ΞΕΜΟΝΟΧΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΡΤΗΡΙΕΣ ΟΠΟΥ Η ΖΩΗ ΧΟΡΕΥΕΙ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ,ΟΧΙ ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΣΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΑΣ,ΜΙΑΣ ΑΤΑΞΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ΞΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΣΚΟΠΑ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ,ΟΛΗ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΨΑΧΝΩ ΓΙΑ ΨΗΦΙΔΕΣ,ΑΔΙΑΦΘΟΡΕΣ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΜΟΝΟΛΟΓΟ ΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΦΘΑΡΜΕΝΕΣ.ΝΑ ΦΕΓΓΡΙΖΟΥΝ ΜΕΣ ΣΤΟ ΠΚΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥΣ ΣΑΝ ΤΑ ΑΧΑΜΝΑ ΖΩΗΦΙΑ,ΤΥΧΑΙΕΣ,ΣΚΟΤΩΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΤΙΣΜΕΝΕΣ

ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΟΥ,ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΣΟΥ,ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ.Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΟΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙΞΕΓΥΜΝΩΝΕΤΑΙ,ΑΛΛΑΖΕΙ,ΜΕΤΑΒΑΛΛΕΤΑΙ.ΟΛΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΞΕΝΑ ΚΑΙ ΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΙΔΙΑ.ΚΑΤΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΤΑ ΟΡΙΖΕΙ ΩΣ ΙΔΙΑ,ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΤΟΡΓΗΣ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΕΣ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥΣ ΕΔΥΣΕ ΕΣΥ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕΣ ΕΝΑ ΑΣΤΡΟ ΘΑΜΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΦΕΓΓΕΙ ΑΠΛΑ ΕΧΑΣΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ...ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΦΩΤΙΣΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

-ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧH;
-ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ,ΑΛΛΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ,ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ,ΑΓΑΠΑ ΚΑ ΕΛΠΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΟΡΑΤΟ.ΑΝ ΟΜΩΣ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ.

ΒΡΕΘΗΚΑ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΩ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ...ΠΙΝΩ ΚΑΙ ΔΙΨΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ.ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΩ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΧΑΝΟΜΑΙ ΑΝ Σ'ΑΓΓΘΞΩ ΟΜΩΣ ΘΑ ΧΑΘΩ Η ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΘΑ ΧΑΘΕΙΣ


ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΚΑΙ ........

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ!!!!!!!!!!

ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΟ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΕΝ ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ.ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ[ΣΑΣ ΤΗΝ ΕΙΠΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ]ΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!!!!!

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΚΑΙ ΜΑΓΙΚΟ.ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ Σ΄ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΚΑΙ ΜΑΓΙΚΟ ΚΟΣΜΟ,ΠΛΕΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΠΛΕΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΕΛΑΓΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΥ,ΓΙΑΤΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΕΚΕΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η λογοτεχνική μας συντροφιά ξεκίνησε πριν έναν και κάτι σχολικό χρόνο. Δυο καθηγητές και κάπου δέκα μαθητές αρχίσαμε ένα βιωματικό ταξίδι στον κόσμο της συγγραφής, μοιραστήκαμε εμπειρίες και κείμενα, δικά μας αλλά και άλλων. Θέσαμε μερικά από τα ζητήματα που απασχολούν ένα συγγραφέα, βάλαμε σε λειτουργία μερικά από τα εργαλεία που έχει ο συγγραφέας αραδιασμένα στο εργαστήρι του και είδαμε πώς δουλεύουν.
Εφέτος ξανασυναντηθήκαμε. Μαζί με όλα τα άλλα, στη μέση του κύκλου των θρανίων που φτιάχναμε για τις συναντήσεις μας, έπεσε και η ιδέα ενός ιστολογίου (blog δηλαδή, για να καταλαβαινόμαστε). Και εν αντιθέσει με άλλες πολλές ιδέες που βυθίστηκαν στο νοητό πηγαδάκι που δημιουργούσαμε σ' αυτές τις συναντήσεις, αυτή όπως βλέπετε έμεινε στην επιφάνεια.
Όχι πως δεν περνάγαμε καλά συζητώντας και διαβάζοντας εκ του φυσικού. Αλλά αν σκοπός είναι να βιώσει κανείς, έστω και δειγματικά, τη συγγραφική περιπέτεια, χρειάζεται να βρεθούμε και σε κάποια απόσταση από τα κείμενά μας, να τα αφήσουμε στον κόσμο μόνα τους, εκεί που δε μας γνωρίζουν οι παραλήπτες τους και δεν τους γνωρίζουμε και εμείς. Ίσως εκδηλώνεται έτσι και η ανάγκη να υπάρχουμε, εμείς μέσα στην ομάδα και όσοι άλλοι θελήσουν, πρώτα ως κείμενα και μετά ως πρόσωπα.
Καλό ξεκίνημα λοιπόν...
Και ολίγα πρακτικά: Συν-συγγραφείς είμαστε όλοι όσοι απαρτίζουμε την ομάδα συναντήσεων. Πρέπει να έρθετε να με βρείτε να σας εξηγήσω τη διαδικασία με την οποία θα μου κάνετε παρέα στον κατάλογο που βρίσκεται αριστερά. Καλοδεχούμενα βέβαια τα κείμενα όσων συνταξιδεύουν.

Καλημερα

...και καλή αρχή