Βήμα έβδομο: Η μηχανή του χρόνου

Στη ζωή δεν παίζουμε με το χρόνο. Δεν μπορούμε να τον κάνουμε να πηγαίνει πιο αργά ή πιο γρήγορα, ούτε μπορούμε να τον σταματήσουμε τελείως. Δεν μπορούμε επίσης να τον κάνουμε να γυρίσει αντίστροφα για να ξαναζήσουμε κάτι ή να ζήσουμε σε ένα κόσμο που δε γνωρίσαμε ποτέ. Δε μπορούμε ακόμη να μεταφερθούμε στο μέλλον ή να ζήσουμε εκ παραλλήλου σε δύο διαφορετικούς χώρους όπου συμβαίνουν διαφορετικά πράγματα.

Όλα αυτά που δε μπορεί η ζωή, ευτυχώς τα μπορεί η λογοτεχνία. Εδώ ο χρόνος μπορεί να διασταλεί, να συντμηθεί, να διασπαστεί. Και για λίγο όλοι εμείς, που βρισκόμαστε συνεχώς υπό την εξουσία του χρόνου, με ένα ρολόι στο χέρι, στον τοίχο, στο καντραν του αυτοκινήτου, στην οθόνη του υπολογιστή και σχεδόν παντού, μπορούμε επιτέλους να τον ελέγξουμε.

Την Παρασκευή, την πέμπτη ώρα θα βρεθούμε να δοκιμάσουμε ένα παιχνίδι. Θα παίξουμε με το χρόνο γράφοντας μια πολύ σύντομη παράγραφο. Θα αφιερώσουμε τηνν ώρα μας μισή στο γράψιμο και μισή στην ανάγνωση.

Επισυνάπτω ένα παράδειγμα παιχνιδιού με το χρόνο. Το βρήκα στη γνώριμή μας ιστοσελίδα http://ekatonikosiefta.wordpress.com. Δεν γνωρίζω άλλα για το συγγραφέα.

Στην εξώπορτα της πολυκατοικίας είχαν σήμερα στήσει οδόφραγμα δύο καροτσάκια με δύο μωράκια μέσα, δύο μεγαλύτερα παιδάκια, δύο μαμάδες και δύο γιαγιάδες. Διαδήλωση ζωής κανονική. Παραμέρισαν ευγενικά για να περάσω ψιθυρίζοντας κάτι σαν συγνώμη που εμπόδιζαν την είσοδο.

-Εμπόδια; Μα υπάρχουν πιο γλυκά εμπόδια απ’ τα παιδιά; τους απάντησα

Αναρωτήθηκα αν ένιωσα ποτέ έτσι για τις κόρες μου. Όχι. Αντίθετα πολλά άλλα πράγματα ένιωθα ότι με εμπόδιζαν να τις χαρώ, πράγματα που για χάρη τους παραμέριζα άλλα, αντιμετωπίζοντας από παράπονα μέχρι οδυνηρές συνέπειες. Και τώρα που έχουν πια μεγαλώσει τα εμπόδια που αυτές συναντούν με αγχώνουν πιο πολύ από τα δικά μου. Είναι σαν να δίνεις φόρα σε μια πολύχρωμη καινούργια γυαλιστερή μπάλα να κυλήσει και παρακολουθείς με αγωνία την τροχιά της.