ΒΗΜΑ ΤΡΙΤΟ (8 Δεκεμβρίου): Αύριο το πρωί πρέπει να έχω τελειώσει μια ιστορία

Συμβουλές πρώτης ανάγκης σε στιγμές δημιουργικού πανικού

Α. Αρχίζω
1. Σκιαγραφώ χαρακτήρες, στόχο, ύφος, σενάριο...χωρίς τη λεκτική ένδυση
2. Σκεφτείτε δύσκολες, εξαίσιες, ασυνήθεις στιγμές της ζωής (σας)
3. Mind-mapping: μια λέξη στο κέντρο μιας λευκής σελίδας και τα συνειρμικά της πλοκάμια

Β। Αναζητώ μια ενδιαφέρουσα πρώτη παράγραφο.

Γ. Δημιουργώ χαρακτήρες/ τους δίνω ζωή/ Δεν είμαι εγώ

όνομα
ηλικία
δουλειά
εθνικότητα
εμφάνιση
διαμονή
αγαπημένο χρώμα
φίλοι
οικογένεια
φαγητά
ποτά
στέκια
φοβίες
λάθη
ελαττώματα
ζώα
ασχολίες
εμμονές
τι μισεί
τι αγαπάει
σε τι έχει αδυναμία
θρησκεία
ισχυρές μνήμες
ασθένειες
τι τον εκνευρίζει /ηρεμεί
συνήθειες στον ύπνο
τικ

Δ. Η οπτική γωνία
- το α’ πρόσωπο: ενώνει αφηγητή ήρωα και αναγνώστη με μια σειρά από μυστικά/ οριοθετεί τις σχέσεις του αναγνώστη με τους άλλους ήρωες
- το β’ πρόσωπο: ο αναγνώστης γίνεται κι ο ίδιος ήρωας, αντιμετωπίζει άμεσα τις δυνατότητες που προκύπτουν από την ιστορία
- το γ’ πρόσωπο (απεριόριστη γνώση): το βάρος στον αφηγητή, παθητικός αναγνώστης
- το γ’ πρόσωπο (περιορισμένη γνώση): το βάρος στον αναγνώστη, που έτσι γίνεται πιο ενεργός.

Ε. Γράφω ένα διάλογο με νόημα – αποδίδω δυναμικά και όχι στατικά ένα χαρακτήρα και τα συναισθήματά του:
Ο Νίκος βλέπει τη γυναίκα του τη Μαίρη ένα Σάββατο πρωί να ετοιμάζεται για βόλτα στα μαγαζιά. Όμως την προηγούμενη ημέρα έχει ο ίδιος εξαντλήσει όλες τις πιστωτικές κάρτες χωρίς να έχει τολμήσει να της το πει.

- Ο Νίκος σηκώθηκε. «Εε, για πού τόβαλες;΄»
- «Πού πας;» είπε ο Νίκος κοιτάζοντας κατάματα τη Μαίρη.
- Βαθιά αναπνοή. Ή τώρα ή ποτέ. «Πού πηγαίνεις;»

Ας συνεχίσουμε το παιχνίδι
- «Πού πηγαίνεις;» ο Νίκος έκανε ένα δυνατό κρακ με τα δάχτυλά του ενώ κοιτούσε το πάτωμα.
- «Στα μαγαζιά» η Μαίρη απάντησε κρατώντας την πόρτα μισάνοιχτη, λίγο πριν βγει, και κοιτώντας το σκυμμένο κεφάλι του Νίκου.
- «Θα έλεγα πως όχι» ίσα-ίσα που ακούστηκε η φωνή του Νίκου «Έχουν γεμίσει όλες οι κάρτες μας».

Κι ας κάνουμε μια σειρά από ανεπαίσθητες αλλαγές.

- «Πού πηγαίνεις;» Ο Νίκος έκανε ένα δυνατό κρακ με τα δάχτυλά του ενώ κοιτούσε το πάτωμα. «Στα μαγαζιά.»

Η Μαίρη απάντησε κρατώντας την πόρτα μισάνοιχτη, λίγο πριν βγει, και κοιτώντας το σκυμμένο κεφάλι του Νίκου. «Θα έλεγα πως όχι».

Ίσα-ίσα που ακούστηκε η φωνή του Νίκου «Έχουν γεμίσει όλες οι κάρτες μας».