Άσκηση Τρίτη: Εστιάζουμε σε ένα χαρακτήρα

...που δε σημαίνει ότι απλά περιγράφουμε έναν ήρωα, πράγμα που από μόνο του μπορεί να είναι συναρπαστικό। Σημαίνει επίσης ότι μπαίνουμε στον ψυχισμό του, προσπαθούμε να τον ζωντανέψουμε τόσο ώστε να γίνει σχεδόν αληθινός। Προσοχή: αν τα καταφέρουμε πολύ καλά μπορεί και να ξεφύγει από τον έλεγχό μας, να αρχίσει να κάνει τα δικά του μέσα στο κείμενό μας। Αυτή είναι μια εμπειρία μοναδική και σας την εύχομαι ολόψυχα।
Προσπαθήστε να μην είναι ο ήρωάς σας κατευθείαν το alter ego σας και αν είναι δυνατόν να μην τον πεθάνετε στο τέλος.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα που μου παραχώρησε ευγενικά ο φίλος και δόκιμος συγγραφέας Αλέξης Αθανασιάδης. Πέρα από την εξαιρετική νομίζω εμβάθυνση σε ένα χαρακτήρα, είναι πολύ ενδιαφέρον και το τέλος της ιστορίας. Σε πείσμα όσων μας ταΐζει η κινηματογραφική βιομηχανία, για να είναι ένα τέλος λυτρωτικό δεν είναι ανάγκη να είναι και ευτυχές.
Καλή δουλειά, να απολαύσετε το γράψιμο και να απολαύσουμε την ανάγνωση. Καλή αντάμωση την Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου, την τρίτη ώρα.
Κ.Κ.


Μαίρη
του Αλέξη Αθανασιάδη

Ο κήπος αγκαλιάζει τις τρεις πλευρές του σπιτιού. Η τέταρτη ακουμπάει πάνω στο διπλανό σπίτι. Από το δρόμο δε φαίνεται ο κήπος γιατί μια συστάδα έλατα κόβει τη θέα. Το καλύτερο σημείο για να δει κανείς είναι από το πλάι, επειδή τα λιγούστρα εκεί δεν είναι αρκετά ψηλά, μόλις που ξεπερνούν το χτιστό μαντρότοιχο. Είναι το παρτέρι τους στενόμακρο, με λίγο βάθος και δε μπορούν να πατήσουν καλά.
Μέσα σε αυτό το παρτεράκι, είναι ξαπλωμένος ένας μεγαλόσωμος σκύλος. Ανασαίνει δύσκολα. Δεν έχει ξαναχωθεί ποτέ εκεί, αλλά σήμερα μάλλον είναι μια ειδική μέρα. Τέτοια, που η κυρά του είναι συνέχεια από πάνω του. Από το πρωί, μόνο λίγο μπαίνει μέσα στο σπίτι και αμέσως πάλι πετάγεται έξω, πάει πάνω από το σκυλί, του λέει λόγια τρυφερά, του προσφέρει χάδια χωρίς να σκέφτεται μήπως της τελειώσουν. Ξέρει ότι μόνο σήμερα έχει για να ξοδέψει πάνω του όσα μπορεί περισσότερα και αυτή η σκέψη έχει κάνει τα μάτια της να φαίνονται πράσινα έτσι όπως είναι βουρκωμένα. Μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της έχει σήμερα την τιμητική της και σκάβει το πρόσωπό της. Συνήθως καταφέρνει να την κρύβει. Προτιμά να την κοιτούν στα μάτια γιατί ξέρει ότι είναι εφηβικά, όπως ακριβώς η ψυχή της. Της αρέσει να τα κοιτούν και να ξεχνούν ότι η γυναίκα αυτή έχει εδώ και δέκα χρόνια ένα γιο που μόλις γεννήθηκε τη σταύρωσε. Ίσως έφταιξε που ήταν συνομήλικη με το Χριστό τότε.
Κάπου είχε διαβάσει ότι τα σκυλιά δεν πεθαίνουν στη γωνιά τους. Προτιμούν να απομακρύνονται όταν καταλαβαίνουν το τέλος τους. Γι’ αυτό τον είχε αφήσει μέσα στο παρτέρι μέχρι τώρα. Όμως ο ουρανός θα ανοίξει από στιγμή σε στιγμή, η μπόρα πλησιάζει, δεν πάει η καρδιά της να αφήσει το ζωντανό, για πόσο ακόμα, να μουσκέψει. Σκύβει και προσπαθεί να το σηκώσει, πρώτα τα πόδια, μετά το κεφάλι. Δε μπορεί. Το σκυλί είναι βαρύ. Στέκεται στη μέση του κήπου, χωρίς να σκέφτεται ότι τα μαλλιά της έχουν κολλήσει στο πρόσωπό της, ούτε πως τα πολύχρωμα πρόχειρα ρούχα είναι γεμάτα λάσπες και τρίχες. Το μόνο που τη νοιάζει είναι να κρατήσει το σκύλο στεγνό.
Δεν αφήνει χώρο για τίποτα άλλο στο μυαλό της, γιατί δε ξέρει τι θα έρθει να γεμίσει το κενό.
Φέρνει ένα σεντόνι, φωνάζει τον άντρα και τα παιδιά της για βοήθεια, πιάνουν το σκυλί και το πάνε κάτω από το υπόστεγο. Στη θέση του. Δίπλα στο σπιτάκι του. Αυτό κουνάει το πόδι και εκείνη δε καταλαβαίνει αν τη χαιρετάει ή αν διαμαρτύρεται που το ξεβόλεψε. Είναι όμως κοντά του και δε το αφήνει, μέχρι που ο σκύλος σταματάει να αναπνέει. Τότε το κλάμα της ελευθερώνεται. Πέφτει πάνω στο σκυλί και το λέει πολλές φορές «αγάπη μου» ενώ το χαϊδεύει με δύναμη. Θρηνεί το θάνατο για να τον κρατήσει μακριά. Αγαπάει τη ζωή, τώρα πιο πολύ.
Η Μαίρη αγκαλιάζει τους τρεις συντρόφους της ζωής της. Ο τέταρτος ακουμπάει κάτω από το υπόστεγο, ήσυχος πια.