ΒΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ

Δυστυχώς το δημοσιεύω εκ των υστέρων.Για κάποιο λόγο είχα αποκλειστεί από το ιστολόγιο και δεν μπορούσα να αναρτήσω.

Έτσι θα αναρτήσω αναδρομικά το βήμα που κάναμε, και θα προσπαθήσω μέχρι την Παρασκευή να προσθέσω όσα θα επιχειρήσουμε την ερχόμενη Τρίτη, 8 Δεκέμβρη. Να θυμίσω ότι περιμένουμε να μας διαβάσετε τη σύντομη ιστορία σας. Καλή δουλειά.

ΒΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Μπροστά στη λευκή σελίδα

- Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω

- Δεν έχω ιδέες

- Δεν έχω θέμα, δεν ξέρω για τι να γράψω

- Δεν έχω αρκετη φαντασία

Θέλω όμως να γράψω, πρέπει κάτι να γράψω, δε γίνεται να περάσει κι αυτή η μέρα και να μην έχω γράψει τίποτα, αν κι αυτήν την ημέρα δε γράψω τίποτα είμαι ένα τίποτα.

Ιδού μερικά φάρμακα (δε φέρνουν πάντα αποτέλεσμα)

α. Πού κρύβεται η ιστορία;

- Στη ζωή

- Στην εφημερίδα

- Στην ιστορία ενός άλλου

- Στα βιώματά μας

- Οπουδήποτε

Το χαοτικό σημειωματάριο

- Η καθημερινή συνήθεια της καταγραφής-συγγραφής

- Το βραδινό τέταρτο, οι αισθήσεις του ντετέκτιβ και οι αισθήσεις του συγγραφέα

β. Ο γοητευτικός χαρακτήρας και η λευκή σελίδα

- Το παράδειγμα του Καισαρίωνα

γ. Τι θα γινόταν αν…

- Αποδομώντας την πραγματικότητα

- Αποδομώντας μια άλλη ιστορία

δ. Η πρώτη παράγραφος – η πρώτη γραμμή: σπουδαίες γεννήτριες

Οι συνθήκες της συγγραφής και τα αποσιωπητικά της έμπνευσης: Καισαρίων (Κ. Π. Καβάφης -1918)

Εν μέρει για να εξακριβώσω μια εποχή,

εν μέρει και την ώρα να περάσω,

την νύχτα χθες πήρα μια συλλογή

επιγραφών των Πτολεμαίων να διαβάσω.

Οι άφθονοι έπαινοι κ’ η κολακείες

εις όλους μοιάζουν. Όλοι είναι λαμπροί,

ένδοξοι, κραταιοί, αγαθοεργοί·

κάθ’ επιχείρησίς των σοφοτάτη.

Aν πεις για τες γυναίκες της γενιάς, κι αυτές,

όλες η Βερενίκες κ’ η Κλεοπάτρες θαυμαστές.

Όταν κατόρθωσα την εποχή να εξακριβώσω

θάφινα το βιβλίο αν μια μνεία μικρή,

κι ασήμαντη, του βασιλέως Καισαρίωνος

δεν είλκυε την προσοχή μου αμέσως.....

A, να, ήρθες συ με την αόριστη

γοητεία σου. Στην ιστορία λίγες

γραμμές μονάχα βρίσκονται για σένα,

κ’ έτσι πιο ελεύθερα σ’ έπλασα μες στον νου μου.

Σ’ έπλασα ωραίο κ’ αισθηματικό.

Η τέχνη μου στο πρόσωπό σου δίνει

μιαν ονειρώδη συμπαθητική εμορφιά.

Και τόσο πλήρως σε φαντάσθηκα,

που χθες την νύχτα αργά, σαν έσβυνεν

η λάμπα μου —άφισα επίτηδες να σβύνει—

εθάρρεψα που μπήκες μες στην κάμαρά μου,

με φάνηκε που εμπρός μου στάθηκες· ως θα ήσουν

μες στην κατακτημένην Aλεξάνδρεια,

χλωμός και κουρασμένος, ιδεώδης εν τη λύπη σου,

ελπίζοντας ακόμη να σε σπλαχνισθούν

οι φαύλοι —που ψιθύριζαν το «Πολυκαισαρίη»

Μου αρέσουν ιδιαίτερα εκείνα τα αποσιωπητικά μετά το "αμέσως": Η στιγμή που από την καθημερινότητα περνάμε στην ποίηση, από τους πεζούς ανθρώπους στον ποιητικό ήρωα παραμένει μυστική. Ακόμα περισσότερο, άρρητη.